είναι η πόλη μου βαμμένη από γκρίζο
γι αυτό και όταν σου μιλώ νοιώθω πως δε σ' αγγίζω
θα ήθελα να γίνω πράσινο να την καλύψω
μα νοιώθω δεν μπορώ γι αυτό ίσως να εγκαταλείψω
ίσως υπάρχουνε κάποιοι να τους λείψω
τη διαμονή μου για αυτούς να μη θέλω να λήξω
ίσως να γίνω μια φωτιά να την τυλίξω
και κάπως έτσι το γαμημένο κύκλο να κλείσω
μουσική θέλω να ακούω στην πλατεία
ούτε ψαλμωδίες ούτε την αστυνομία
ούτε θεό έχω ούτε έχω στοιχεία
ει mister dj δυνάμωσε τα ηχεία
παντού να ακούγομαι θέλω τα πάντα μπουρδέλο γαμώ το τσιμέντο
στον καφενέ θα 'μαι μέσα και φέτο
και η γειτόνισσα τρώει πακέτο
το μπάτσο φερ' τον να κόψει κλήση
ζεις κι από μέσα σου έχεις σαπίσει
αν σε ενοχλεί η μουσική να πας αλλού
ξέρω είμαστε αλήτες
υπάρχουν άνθρωποι άρρωστοι
που αισθάνονται ασφαλείς δίπλα σε ασφαλίτες


Η γειτονιά μου έχει σπίτια προσφυγικά
και είναι όπως βλέπεις την Αθηνά δυτικά (εκεί)
εδώ φασίστες δε σηκώνουνε το χέρι
γιατί κόβεται απ’ τη ριζά εδώ είναι Περιστέρι
και σεβασμός σ όλες τις άλλες γειτονιές
που ζούνε κ αναπνέουνε ανθρώπινες καρδίες
μα τι να κάνω που οι γείτονες ενοχλούνται
και σκάνε μπάτσοι λένε <<μη φωνάζεις ρε κοιμούνται!>>
κοιμούνται; να παν να γαμηθούνε να ξυπνήσουνε
και να κοιτάξουνε επιτέλους να αξιοποιήσουνε
το χρόνο τους και να αποδεχθούν το διπλανό τους
ν αγαπάνε και να μην κοιτάνε μόνο το σανό τους
στο ίδιο καζάνι βράζουμε και βγάζουμε ζουμί
κανείς δε μας χαρίζει το φαΐ και το ψωμί
βγες έξω στο μπαλκόνι χαμογέλασε πλατιά
κ ας τα παιδιά να παίξουν μη τα διώχνεις μακριά


Πριν φύγεις μην ξεχνάς τα μέρη απ’ τα παλιά
Τραβάνε απ’ τα μαλλιά ,ν’ ανέβουνε σκαλιά
Τα πάντα είναι ρευστά μα μένει η γειτονιά
Σε ψάχνω στα τυφλά γιατί είσαι μακριά
Αν ζήσεις σα σκουπίδι μαθαίνεις το παιχνίδι
Βραβεία περιμένουν το πιο καλό αρχίδι
Οι φίλοι μου έχουν φύγει, Ευρώπη , ξενιτιά
Ζωές που βγαίνουν πλέον με ψιλά και δανεικά
Ο τρόπος που μεγάλωσες - ο τρόπος να πεθάνεις
Και μάνα αν με καμάρωσες, λυπάμαι αν με χάνεις
Δεν θυμάμαι ένα παιδί να ‘χει πιάσει καλή
Τα παιδιά απ’ τα δυτικά πολεμάνε για φαΐ
Μου λες ότι θα φύγεις τα στέκια σου ναι βάρος
Εγώ εδώ στο πόστο σαν άυπνος φαντάρος
Η πόλη μας σκοτώνει η μάχη μας ενώνει
Η σκόνη του τσιμέντου σαν κόκα μας τσιτώνει
Η γειτονιά είναι μία τη λέμε mama-mia
Αγάπη στα παιδιά της όχι στην αστυνομία



Εδώ είναι οι ρίζες, βαθιά μέσα στο χώμα
Αν φύγω θα πεθάνω, μη με τραβάς ακόμα
Τελειώνει τα οξυγόνο αλήθειες μες το στόμα
Στα μέρη μου οι άμυνες δε πέσανε ακόμα